Het begin van de stranddriedaagse was in de eerste week van augustus met mijn vriendin Beatka. Op de warme woensdag gingen we voor drie dagen naar Zandvoort aan Zee. Met net onder de 30 graden vertrokken we uit Rheden, mijn korte broek had ik vanochtend voor het strand aangetrokken. Hoe de zee eruit zou zien wisten we wel, hoeveel volk er zou zijn was een verrassing. De Sprinter die rechtstreeks van Amsterdam Centraal naar Zandvoort aan zee vertrekt zat propvol met badgasten, ik kon Beatka nauwelijks zien in het gangpad. De drukte zou een half uur staan betekenen, de zeelucht kon ons alleen maar tegemoet waaien als we bij het eindpunt zouden instappen. Rond twaalf uur stapten we nog niet puffend uit de trein, ik hoorde Beatka niet zeuren over de warmte, ze was misschien in andere gedachte. We moesten ons zien te vermaken voor we over twee uur konden inchecken bij ons hotel. Een uitkomst was de hoge wandelboulevard waarbij de langgerekte zee genoeg uitzicht bood. Het leek haast romantisch. Het hotel was zo dichtbij, dat ik mij alleen vergiste in de juiste straat die rechtsom liep. De grote rotonde had ik wel al herkenningspunt gezien.
Beatka wilde perse voor de avond de zee in, ik had ook geen ander idee gewild. De geliefde badplaats heeft genoeg strand en zee die bij het betreden van het water af en toe bezaaid ligt met schelpjes. Echte durfals rennen gelijk de zee in en zwemmen een heel eind weg. Zo iemand ben ik niet. Hoe Beatka is gaan zwemmen zou ik deze driedaagse helaas niet zien. Op onze kleding passen was belangrijker, zo hadden we afgesproken. Beatka is altijd uit om te besparen op spullen en ook bij het kiezen van een goede maaltijd. De pizzeria gerund door een Turkse familie in een straat die flauw naar rechts liep was de juiste keuze. Ze klaagde niet over de maaltijd, alleen wel tijdens de avondwandeling. Het zand vlak langs de zee had haar voorkeur, ik prentte mij vast aan de strandboulevard. We kwamen er uit door beiden varianten te doen.
Het vervolg was verrassender dan ik hier opschrijf. De ontbijtzaal lag achterin het grote pand en gaf je tijdens het eten een vrolijk aangezicht. Ruimte genoeg voor twaalf losse tafeltjes, maar geen massale toeloop van hotelgasten. De wandklok gaf met regelmaat de juiste tijd aan bijgestaan door de vriendelijke obers die vroegen naar theewater. Voor drie kilometer wandelden we volgens de wandellijn op Komoot.nl, toen zijn we verdwaald geraakt. We liepen links langs het hekwerk volgend en konden de grens van het duingebied gezien. Het opgewarmde zand en graspaadjes verdwenen toen we het parkeerterrein betraden. De omweg had een uur geduurd en deed ons besluiten te kiezen voor het stukje strand tot aan de opgebouwde reuzenrad, van gisteren. Beatka hield van het zeewater en trok haar sandalen gelijk uit. Ik ben niet zo van het uittrekken van schoen en sokken en nam liever de verre uitkijk naar de windmolens in het oog.
Ze dreven op zee, een zeepark nabij de Nederlandse zeekust moest dat zijn. Ik mocht er nog de gehele middag en avond van genieten, ook als de zon in het geelrood verdween. De Albert Heijn vind je ook in deze plaats en ik adviseerde Beatka om een klein slaatje te kopen. Zij koopt vaak losse voedselwaar, dat weet ik nu we al iets meer dan een jaar een relatie hebben. Andersom wees zij mij niet mijn keuze, zodat ik het Rivella flesje koos. Een strandwandeling mocht niet ontbreken voordat we gingen slapen, maar niet alleen met uitkijk op de zon. Het circuit van Zandvoort mocht op het bezoeklijstje van Beatka niet ontbreken. Op het plattegrondje lag oostelijk, een flinke wandeling zou het kunnen worden. Toch durfde ik en Beatka het wel aan. De receptionist van het hotel wees ons al pratend naar het Holland Casino en de Deka Markt en vervolgens de badplaats uit. Een flinke grasheuvel belemmert een volledig uitzicht op het circuit, alleen het grote zwarte scherm gaf iets prijs. Toen we ons verbaasde over de ondergaande zon stonden we op een steenworp afstand van het verlichte reuzenrad. Beatka had behalve zes foto's ook een kort filmpje met haar smartphone gemaakt. Genoeg om te delen met familie en vrienden.
Van een stranddag zou ik niet spreken toen we pas om iets voor elven treinden naar Haarlem. Een mogelijk museum zou zich in het centrum bevinden. Het liep anders, en de gok van bijtijds terug wandelen naar het station was goed ingeschat. De luxe bank tegenover de grote Sint-Bavokerk was een uitkomst voor Beatka. Een lekker kaasbroodje was de keuze van haar en ik sloot mij daarbij aan. De centrumkaart van deze stad zat niet in mijn hoofd en dus was Google Maps de raadgever om het museumpand te vinden. Het museumpand was moderin ingericht met witte kluisjes voor teveel bagage, waarvan ik ook gebruik maakte.
Na anderhalf uur waren we rijker aan kennis geworden met de audiotour over Haarlem. Dat hier veel bekende Nederlanders faam hebben gemaakt is mij nog steeds bijgebleven. Het jaartal 1913 had de afsluitende korte fotopresentatie uitgekozen. Wel heel apart, maar toch goed want ook in dat jaar was Haarlem volop levend in beeld. Van een einde van de stranddagen mocht alleen deze vrijdag uitgezonderd worden. Haarlem ligt namelijk niet aan zee.
