Warm genieten in de Golf van Napels

VAN 14 TOT 21 JULI 2025

 

1.

Ik wist wel naar welk land we vlogen, alleen de plaats waar ons hotel was gelegen was ik vergeten. Ik was nog nooit eerder in Italië geweest, maar dit jaar wilde ik toch écht het gebied beneden Napels ontdekken. Het Transavia-vliegtuig stond rond het middaguur al warm te draaien, hoewel de gate nog niet was geopend voor reizigers. Voor het reizen in een vliegtuig, ongeacht de buitentemperatuur heb ik liever een lange broek aan, zo ook deze maandag. Nu was het in Nederland nog net over de 20 graden, straks zou de temperatuur 10 graden warmer zijn. 

Met onze reizigersgroep van 12 mensen vlogen we in ongeveer 2 uur op Napels, de stad ten zuiden van Rome. Ik had mijzelf al netjes voorgesteld in de hal waar het winkelcentrum van Schiphol is gelegen. Op dit moment, net voor het binnengaan van het vliegtuig, was ik wel een beetje zenuwachtig of we wel veilig in Napels zouden landen. Toch wilde ik deze Italiëreis ervaren, want we zaten vlakbij het zeewater, dat altijd wat koelte bied bij hoge temperaturen. 

Ons hooggelegen hotel lag op een van de heuvels van Castallamara di Stabi, de badplaats ten zuiden van Napels. We werden opgehaald van het vliegveld door een man met kale kop en dikke handen die het gewend waren te sturen en de pook te verschuiven. Hij sprak slecht Engels, toch wist hij ons duidelijk te maken dat hij ons ging vervoeren naar ons hotel voor een week. Het busje was net genoeg voor 12 mensen, toch een meevaller. 

Ze was slechts 22 jaar en toch een goede reisleidster, anders was ze niet meegevlogen. Met reizigers van 38 tot 48 jaar best wat jonger, toch heel leuk dat zo’n vrouw ervaring op kon doen. Dat nam ik aan, want het is toch wel een verantwoordelijkheid om alles in goede banen te leiden. 

De man zette ons bij de zwartgrijze klinkers die de oprit naar het hotel aangaven. Als reizigers met koffers hoefde je gelukkig niet moeilijk omhoog te lopen. Een tunnetje met daarbinnen twee liften boden uitkomst. Slechts 100 meter tot de ingang bleef over wanneer je was uitgestapt uit de lift. De kamerafhandeling ging vlot, anders dan wat er was gezegd eerst je paspoorten af te geven, wat zo langer wachten betekende. Mijn kamernummer was 230 op de 3de verdieping, het stond duidelijk op het steentje waaraan de kamersleutel hing. Bij binnenkomst keek ik uit over een kustlijn met een stukje van de badplaats en verder groene palmbomen tussen de huizen. Slechts de hoge bergtoppen in het midden waren niet te missen als je van het uitzicht genoot. Eerst maar eens even uitpakken en straks van het diner genieten, na zo’n eerste reisdag. 

2.

Om iedere reisdag een andere badplaats of stad te bezoeken deed ik maar een keer per jaar. Al online was er een aantal excursies geboekt, wat betekende dat we al wat vermaak hadden in zo’n Italiaans plaatsje. Voor het vervoer vanaf ons hotel was de trein, die stopte in Cammallaria di Stabia, een juist vervoermiddel. Bovendien vertrok er vanuit het haventje een veerdienst als afwisseling om over de zee te varen. Maar het wandelen naar het treinstation was nog wel het belangrijkste, wat iedereen goed kon. Ook het restaurantbezoek in een van de restaurants zou voor eigen rekening zijn. 

Op dinsdag stapten we rond 09.00 uur het treinstation van onze standplaats binnen. Het was nog niet echt druk op het achterste perron, dat betekende dat hier de spitsdrukte al voorbij was. In 20 minuten reden we naar Sorronto, een badplaats waar we gingen rondwandelen en zoveel mogelijk foto’s maken in de hete zon. Er stonden veel raampjes open, want al rijdend werd het in de trein heel koel, als we in de tunnel reden. 

Ik had mij niet ingeschreven voor de Foodtour, dus liep ik met ander groepje door het gezellige centrum, met verrassende en heuvelachtige straatjes. Om bij een van de Marina’s (stranden) te komen daalden we een bochtig straatje af naar beneden. Een klein strandje gaf de gelegenheid het zeewater in te lopen, toch vond ik dat nu te vroeg. Ik had mijn zwembroek ook in het hotel laten liggen, dus dronk ik mijn bestelde koffie maar op. Om niet steil omhoog terug te lopen, besloot een reiziger het lijnbusje te kiezen van waar ik voor 2,00 Euro contant mee terug kon rijden naar het station. Het was nog lang geen tijd om de trein terug te nemen, dus kozen we te lunchen bij een soort van bakkerij, die warme Nutella-broodjes uit de oven verkocht. Gezien de jonge broodjesbakkers zouden ze deze broodjesverkoop nog lang volhouden. Een uur later zaten we weer te wachten tot onze trein terug eindelijk vertrok.

          3.

We zouden deze week slechts naar een eiland varen met gekochte tickets bij het havenkantoor. Het eiland Capri lag op een bootoverstap na van het vaste land. Op de tweede boot ontmoette we onze Engelssprekende gids die al vertelde waar we naar toe liepen op de kade. Bij het binnengaan van een tunneltje dacht ik even aan het vervoer van een kabelbaan, iets waar ik echt niet in wilde. Gelukkig bleek een treintje de toeristen omhoog te vervoeren, uiteraard met een geldig vervoerbewijs. 

Kilometers hoger begon de gids te vertellen met uitzicht op alle woningen en het helderblauwe zeewater. Al dwalend door de smalle straatjes kwamen we nog langs een pizzeria die hij ons aanraadde voor onze lunch. Toen de man was uitgesproken wilde we eigenlijk weer naar beneden. Ik voelde me zo hoog alsof ik in een iets te warme sauna had geboekt. Gelukkig verlangde andere ook naar een lunch met een frisdrankje, dus redden we even later met gepaste snelheid in het treintje naar de kade terug. Er waren tickets gekocht door de reisleidster voor een boottocht om dit eiland heen. Slechts een uur had je nodig om met volle kracht en uitleg van de kapitein een indruk op te vangen van Capri. Het is misschien groter dan Texel, ik ben er zelf nog nooit omheen gevaren. Maar met de warme zon en azuurblauwe zee was dit toch een ander vakantiegevoel. De geannuleerde veerboot betekende een kwartier wachten op een nog grote veerboot, de laatste die voor vandaag van Capri voer. Er konden zelfs auto’s en vrachtwagens in. Hierdoor hoefden we alleen deze veerboot te nemen om in Castallamara di Stabi aan te leggen.

4.

Ik heb meerdere bergen beklommen, zelf een week lang op hoog niveau een wandelvakantie ondernomen, maar de Vesevius berg, aan de voet van de stad Napels nog niet. Ik zou het niet alleen omhoog wandelen, eerst nog een half uur in een busje met slalom bochten steeds andere uitzichten over de miljoenenstad. Een uur omhoog wandelen met een rugzakje en mooie uitzichten klinkt uitdagend. We hadden eerder online geboekt en dus mochten we met het papieren ticket van Els op het wandelterrein. We moesten weer terug zijn om 12.40 uur op de parkeerplaats voor het vertrek terug met het taxibusje. Gezien ze hier niet zo stipt op tijden letten zouden 5 minuten later ook wel gekund hebben. 

We begonnen ijverig aan de klim, waarbij er in het begin veel grindkorrels omlaag vielen. Dat er ook verkoopstandjes met beeldjes van lavagesteente op ons pad waren, werd snel duidelijk. Ik wilde mijn souvenir liever later in de week kopen, dus liet ik mij alleen wat aanpraten over de beeldjes van dieren. Dezelfde wandelpad terug was niet moeilijk, en een stuk sneller. Voor de tweede keer en nu aan de linkerkant lag Napels in prachtige zonnestralen in de diepte liggen. Met volle trots stapte ik mooi op tijd het taxibusje rond 12.40 uur in. Teruggekomen in Castallamara met de trein ging ik het zwemwater in bij het zwembad bij het hotel. De schaduwen van de grote schuiltenten was goed om niet meteen fel beschenen te worden. Ik kon rustig het zwembad in zonder badmuts, wat volgens de reispapieren oogluikend werd toegestaan.

            

       5.

Om twee badplaatsen op een dag te bezoeken was in de Golf van Napels mogelijk. De eerste veerboot had een open dek en was in de ochtend prettig om te vertrekken. In de haven van Sorronto stapte we over voor veerboot 2 naar Positano bracht, ongeveer een half uur verder. De badplaats had uitdagende klimmetjes van trapjes tussen de huisjes, dicht aanelkaar gebouwd. De uitzichten waren adembenemend mooi. Na 13.00 uur ging de veerboot naar Amalfi, een half uur varen. Ik vond het een mindere badplaats, hoewel het trappenbordes wel indrukwekkend eruit zag. Ook hier besloot ik het zeewater niet in te gaan, hoewel ik best op de spulletjes van de zwemmers wilde letten. 

Voor het avondeten moesten we echt eerst terug naar Castallamare om naar een visrestaurant te stappen. Het lag slechts vijf minuten lopen vanaf het haventje en gaf een mooi uitzicht op zeeinham. De pasta met mosselen werd geserveerd met veel water erin, het leek wel pastasoep. De andere die zich hadden opgefrist in het hotel, kozen uiteindelijk toch een ander restaurant.

6.

Wie weleens in de oude stad Pompeij is geweest, weet dat archeologische terrein te groot is voor een aantal uur. Dat wist onze gids ook die ons opwachtte bij het treinstation. Schuin tegenover lag de ingang al van het openlucht terrein. Hij was al over de 60 jaar en maakte veel grapjes tijdens zijn uitleg. We zouden tot half twaalf aan de westkant blijven, veel oude huisjes en kleine straatjes waren meer dan het bekijken waard. Mijn volle waterflesje had ik meerdere malen nodig, zelfs de ochtendwarmte was ondraaglijk. Soms wist ik niet te kiezen tussen foto’s maken of het waterflesje vasthouden. Ik was blij dat we om half twaalf terug waren bij de ingang, waar we schuin tegenover op het terrasje wat drinken bestelde. Over een half uur vertrok de trein vanaf het achterliggende perron.

De tweede keer in het hotelzwembad voelde hetzelfde, alleen koos ik dit keer voor een strandstoel tegenover de bar met drankjes, aan de andere kant van het zwembad.

            

       7.

Als laatste vakantieplaats om te bezoeken was de stad Napels aan de beurt. Minder groot als Rome, toch ook leuk om al wandelend te verkennen. Met Els, Marcel en 

Roderick was ik op het hoofdstation van Napels uitgestapt. We waren voor mijn gevoel eerder aangekomen, doordat de trein vele stations was voorbijgereden. We dwaalden door de straten, waarbij we niet naar de havens liepen, daarvoor stond niks aangegeven. Straks hadden we voor 20,00 Euro tickets gekocht voor het grote archeologische museum. Maar eerst de straatjes verkennen, zelfde de kleine steegjes waren ingedeeld met schattige winkeltje en de voetbalheld van Italië, Maradonna. Het museum deed ik zonder audiotour, iets wat ik prettiger vond. Ook in de kelder waren prachtige voorwerpen te zien, zelf een mummie ontbrak niet. Helaas ontdekte ik pas met Roderick waar zich de trap naar beneden bevond. Na een aantal uren zat ik op het bankje in de tuin met palmbomen, te wachten tot Els en Marcel klaar waren met hun audiotour. Ondanks de vliegtuiggeluiden was het prettig zitten, gezien er geen drukte was. 

Later, na het eten in het pizzarestaurant, konden we de ondergrondse ingang naar de treinperrons maar niet vinden. Na flink doorzoeken bereikte we uiteindelijk ons doel en daarmee waren weer op weg naar ons hotel. 

         8.

Het gevoel om tot 11.00 uur te wachten stond mij niet aan. Toch was dat de laatste opdracht van de jonge reisleidster. Pas een uur later werden alle koffers en handtassen in hetzelfde taxibusje geladen als een week eerder. Toen we alle zaten reden we terug naar het luchthaven, dat met een kleine file op tijd gehaald werd. Onze vlucht vertrok om 14.50 uur, dus we hadden nog tijd om te lunchen en bij de incheckrij te wachten. Het luchthavengebouw oogde wat kleiner dan Schiphol, toch was na het inchecken en na de spullencontrole genoeg ruimte voor winkels met 2 kilometer later de gang naar de gates.

Waar Whatsapp-berichtjes al niet zo voor zijn, dus na het aanmelden voor de Wifi vernam ik dat het vliegtuig pas om 16.55 uur vertrok en we dus langer vastzaten. Een keer water tappen in het flesje, lezen en kletsen lukt prima. Met een voldaan gevoel betrad ik later het Transavia-vliegtuig naar Schiphol. Toen ik later die avond thuis kwam was het nat en druilerig geworden.