Ik kan mij niet herinneren met mijn ouders en zussen in Zuid-Limburg op vakantie te zijn geweest. Wel met mijn schoolvrienden Rens en Lodewijk, waarbij een klein ongelukje op de Vaalserberg mijn vriend bijna fataal werd. Maar dat lag ver achter mij, en ditmaal gingen we naar een ander stukje Zuid-Limburg.
Onze geboekte vakantiewoning was een voormalige varkensschuur geweest. Het lag in een doodlopende straat schuin tegenover een leegstaand café. De twee andere vakantiewoningen maakten ook onderdeel uit van de vroegere varkensschuur, eveneens een rode voordeur met klopper.
De treinreis vanuit Gelderland was goed verlopen met een extra overstap op station Nijmegen. Mijn ene zus stond ons al op te wachten op de grote grindparkeerplaats in het plaatsje Slenaken. Het idee dat het in Zuid-Nederland altijd het warmst is zou ik nu echt willen ervaren. Plaatselijk zijn er vaak toch verschillen als je in de heuvels verblijft.
De ontvangen sleutel paste precies in het slot zodat ook de eigenaar naar binnenliep. De vrolijke man met forse handen legde wat details uit over het huisje. Op twee verdiepingen waren slaapkamers, met een badkamer en aparte toilet. Mijn zussen hadden een eigen slaapkamer evenals ik. Alleen mijn ouders sliepen op de eerste verdieping. De comfortabele woonkamer en zitkamer waren ruim voor 5 personen. Ook de achtertuin liep nog verder door naar achteren, voorbij de eigenlijke afscheiding. Behoorlijk wat grasveld met een picknicktafel verderop.
Het was al na drie uur geweest, we zaten aan de tuintafel aan een drankje te bespreken wat ze zouden bezoeken of naar toe wandelen. We wilden naar Maastricht gaan, wat geschikt was als er overmorgen wat meer regen was voorspeld. Als afsluiting van deze eerste avond in Slenaken liepen we een korte rondwandeling door het dorp.
Dag 2
Het tweepersoonsbed was lekker geslapen geweest, hoewel het te groot was voor één persoon.
Op de planning stond een 6 kilometer wandeling naar Gulpen, ik had de afstand gisteravond gezien op een houten wegwijzer. Eenmaal de straat overgestoken liep het wandelpaadje over het Limburgs Streekpad. De geelrode markering liep verder rechtsaf met een bocht omhoog. Toch wist mijn zus met een kijk op het papieren plattegrondje, dat linksaf langs het riviertje de juiste route was, en niet de markering volgend.
Het betreden van privéterrein tussen twee boerderijen, was voor mij niet nieuw. De Klompenpaden in Gelderland waren hier ook voor gekozen, alleen stond het daar aangegeven met speciale borden. Een tijdje later zagen we her Gulp-riviertje dat we besloten aan de linkerhand te volgen. Een kudde bruine schapen zagen we rechtsaf omhoog lopen in flink tempo. Het witte busje zagen we nog net achter de schaapskudde de stoet afsluiten, toen we besloten te lunchen aan de picknicktafel.
Het houten wegwijzerbord met 1,7 kilometer naar Gulpen, bracht in mijn gedachte terug naar het eerdere bord in Slenaken. Blijkbaar waren we toch weer op de juiste route, want ik had eerder geen ander houten bord meer gezien. De rechte weg nam een aantal bochten, maar bleef netjes rechtdoor lopen. De binnenkomst in Gulpen was bij een subtropisch zwembad waarna een Pannenkoekenrestaurant volgde. De behoefte om eerst wat te drinken deed ons naar een café begeven op de Markt van dit plaatsje. Ik wist zeker dat dit weleens het middelpunt zou kunnen zijn en niet de kerk, die we 500 meter eerder waren langsgelopen.
Mijn moeder had haar wens aangegeven om het kleine kasteel/landhuis in Wijlre te willen bezoeken. Zij wilde de de aantal kilometers liever met de lijnbus afleggen en niet met de wandeling. Mijn moeder achterlatend bij de bushalte gingen we de rustige straat steil omhoog om vervolgens rechtsaf door heuvelachtig weiland te stappen. Een half uur laten kwamen we het plaatsje Wijlre binnen vanuit het bos.
De aanloop naar het kleine kasteel was langs de lange haag dat de grens vormde tussen kasteeltuin en straat. Ondanks dat het meer op een landhuis leek, was de inrichting op de begane grond best elegant. Aan de linkerzijde een ruime eetkamer met gordijnen die je normaal niet zou kopen. Ontworpen door kunstenaar Peter Struyken paste het met zijn roodgroene kleuren goed bij het interieur. De ruime zitkamer aan de andere zijde was juist eentonig met lange zitbanken en bijpassende planken met boeken en tijdschriften erop.
Onze keuze om de lijnbus terug te nemen naar Slenaken was een wens van mijn zus. Alleen voor de boodschappen was het handiger als Vera met haar auto straks naar een andere plaats reed.
Nadat we hadden gegeten kwam het gesprek al snel op musea in Maastricht. Een leuk idee om in een stad te bezoeken, al werden we het niet eens of het Bonnefantenmuseum interessanter was dan het Museum Maastricht. Ik koos voor het laatste, waar uiteindelijk iedereen het mee eens was. Ook kwam mijn zus met een stadsrondleiding dat in de middag kon worden geboekt. Het kon zo digitaal geboekt worden.
Dag 3
Ik durfde nu wel alleen de draaiende trap af met mijn wandelschoenen met losse veters. Beneden was het ontbijt door mijn moeder klaargezet, dus kon ik aanschuiven. Omdat we besloten toch een uur te wachten op de bus naar Maastricht, was omdat Agnes zich een beetje ziek voelde. Een spelletje Mens Erger je Niet bood een goed tijdverdrijf, hoewel Vera liever wat tv keek.
Dat we niet bij het treinstation waren uitgestapt, maar bij de bushalte had een reden. Mijn moeder wilde perse langs de Maas lopen om bij het grootse plein nabij het Museum Maastricht uit te komen.
Ik was benieuwd naar de historie van deze stad. Het museum zelf lang op de eerste verdieping van het glazen gebouw. Later kon je achteraan met wat trappen op straatniveau komen. Ik had het geluk als eerste naar de achterste ruimtes te lopen, waardoor ik een wens kon invullen waar ik ook 7 jaar zou staan in het leven. Het kaartje kon in de bijpassende envelop en vervolgens op de houten spijker.
Terug in het vakantiehuisje had ik niet het idee dat Agnes het vervelend vond niet in Maastricht te zijn geweest. Zij hield misschien een ander vakantieritme aan, daar wilde ik niet over oordelen. Dus tijdens het avondeten was dat punt niet belangrijk meer.
Dag 4
In Nederland is het op zondag een rustdag, met voor sommigen een kerkbezoek. De kerkklokken van het Slenaakse kerkje had ik afgelopen nacht tweemaal gehoord. Ondanks dat mijn moeder vroeger altijd een trouwe kerkbezoeker was, was mijn vader dat totaal niet. Of hier ook kerkgangers het kerkje inliepen wist ik niet.
We spraken er niet over bij het ontbijt. We waren later opgestaan voor deze laatste dag in Slenaken. Mijn vader en Vera wilde wel een ochtendwandeling maken via de route op het plattegrondje van het papier. We wilden niet de hele rode lijn volgen, bij een camping zouden we teruglopen via een ander wandelpad.
Het ochtendlicht schitterde prachtig bij in de heuvelachtige weilanden. Het bord met Schepijs te koop konden we niet negeren. Het was ijs rechtstreeks van het boerenland, wat heel anders smaakte dan IJsclusief bij mij in Rheden. Tevreden likte ik de twee bolletjes af. Een kwartier later kwamen we op het wandelpaadje de eigenaar van de vakantiewoning tegen met zijn hond.
Zijn blauwe Mercedes had ik al twee dagen gezien bij het elektrisch opladen naast zijn eigen woning. Het rechtervoorlicht had hij standaard op dimlicht aangezet, de reden wist ik niet.
Agnes en mijn moeder waren ondertussen in de vakantiewoning gebleven. Ze hadden ook willen wandelen, maar de enige sleutel had mijn vader meegenomen in zijn broekzak. Maar ondanks dit voorval, wilden we er niet te lang over praten. In de middagzon aten we boterhammen en gaven we Agnes cadeautjes, omdat ze over een week jarig zou worden.
Om 15.00 uur vonden we het tijd om naar het Belgische plaatsje Teuven te wandelen. Gisteren had mijn moeder het restaurant opgebeld om een vrij tafeltje te reserveren. Op het plattegrondje had ik al gezien dat de rondwandeling in totaal 10 km voltooid zou zijn. Op de helft lag Teuven, wat betekende dat ongeveer 5 kilometer tot het restaurant prima was voor mijn moeder. Ze zou het wel halen, ze was zondagochtend goed uitgerust.
De wandelroute liep eerst over een wandelpad, rechtdoor over een asfaltweg en bij een kruising rechtsaf naar de landsgrens. Het tweede bezoek aan een ijsverkooppunt had mijn zus al verteld, alleen dat het in België was, was voor mij nieuw.
De grensweg recht was druk met langsrijdend verkeer. Ik zette de opvallende steen met de Nederlands-Belgische vlaggetjes op de foto. Met regelmatig auto’s en tractoren voorbijkomend was het moeilijk stil te blijven staan. Hopelijk ging de wandelroute ook nog over rustige weggetjes.
Het Belgische plaatsje lag op een opvallende heuvel, dat vanuit het nabij liggende bos goed te zien was. Het wegwijsbord met Moeder de Gans erop stond al ruim van tevoren aangegeven. Via een aantal bochten en over een laaggelegen riviertje, kwamen we aan in Teuven. De straat rechtdoor naar de kerk was minstens 7% omhoog, dat redde ik makkelijk met mijn wandelschoenen. Het restaurant lag bij de kruising recht voor ons.
Om een vegetarische maaltijd te kiezen, was omdat ik afgelopen dagen vlees had gegeten tijdens het avondmaal. Nog voor de zon onderging waren we lopend weer terug gegaan naar Slenaken. De landsgrens werd aangegeven met een opvallend witte koningspaal. Even dacht ik een ander plaatsje te zien vanaf de heuvel, op de laatste witte wegwijzer had ik Plank gelezen. Maar ik had het mis, de laatste 5 kilometer was bijna voltooid.
Morgen zouden we dit gebied verlaten en teruggaan naar de provincie Gelderland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten